De uitvaller:

Geschreven door: Martine.

Regelmatig zie ik ze voorbij komen de baas met hond die doodongelukkig van elkaar worden. Van de week was het weer zover een oudere dame met een hond die eruit ziet als een hele slanke rottweiler. Gezekerd met halsband en een tuig en daarboven op ook nog een halti loopt hij strak aan de voet naast zijn baasje. Niks ontgaat hem en gespannen scant hij miniem zijn omgeving af.
Zijn bazin die aan het andere uiteinde van de lijnen hangt kijkt met gelijke spanning richting de horizon.

Niet veel later word mij duidelijk waarom de bazin zo gespannen is.

Zodra er uit een zijweggetje een meneer met zijn kleine hondje de hoek om komt neemt de hond een spurt en blaft woest naar de meneer en het kleine hondje. De meneer schrikt ervan en blijft als aan de stoep genageld staan terwijl zijn hondje ondertussen laat horen dat ook hij stembanden heeft.

De vrouw klampt zich met alles wat ze heeft aan de drie lijnen vast die haar verbinden met haar hond. En de hond doet ondertussen zijn best om zich aan de greep van zijn vrouwtje te ontworstelen.

Zichtbaar geërgerd strijd ze met haar hond om escalatie te voorkomen, dit duurt voort tot de meneer besluit dat dit het niet waard is en zijn weg in tegengestelde richting vervolgt, zijn kleine hondje nerveus naast zich meesleurend.

En ik vind dit altijd zo triest. Deze vrouw had vast een heel ander beeld van hoe het zou zijn toen ze deze hond in huis besloot te halen. En de hond word hier vast ook niet gelukkig van. De laatste paar maanden zie ik haar ineens regelmatig met haar hond de straten trotseren. De eerste keer was het een redelijk onopvallende verschijning. Het valt alleen op omdat je gaandeweg de tijd de meeste buurtbewoners met honden wel kent en deze hond-baas combinatie onbekend was. De tweede keer dat ik de vrouw zag lopen heb ik nog even met haar staan kletsen.

Het bleek een heel verhaal. De hond komt uit het buitenland waar hij in een dodingsstation zat. Zij kwam hem tegen op de site van een van de stichtingen die zich op het redden van deze honden hebben toegelegd. Na een kort email contact is besloten de hond hierheen te halen en bij deze vrouw te plaatsen. Ze had al eerder een hond gehad en miste het gezelschap hiervan.

Ik moet hier vaak aan terug denken als ik ze ergens in de verte zie lopen. De vrouw kijkt er zo ongelukkig bij en ook van de hond krijg ik niet het gevoel dat hij blij is met de situatie. De eerste keer had hij alleen een tuig aan. Inmiddels is hij dus driedubbel gezekerd en is elke hond die hij in zijn vizier krijgt reden om uit zijn plaat te gaan.

Ik heb haar nadien nog eenmaal gesproken en ze gaf zelf aan dat er geen situatie voor was gekomen die zijn gedrag zo verklaren, het leek of er op een dag een knop om ging. Hij blafte zomaar ineens naar een hond en dat ging hij steeds vaker doen tot ze nu op het punt zijn beland dat hij geen enkele hond kan passeren zonder dit gedrag te laten zien.

Als ik haar zie is het altijd met haar hond dus dan is het niet mogelijk om het gesprek aan te gaan. Wat ik me dan afvraag waarom een stichting om te beginnen al een hond met onbekend gedrag van dit formaat bij een alleenstaande dame op leeftijd plaatst zonder dat er begeleiding bij is. Dit geval staat voor mij symbool voor iets wat ik verontrustend vind. Of meer verdrietig. Het is fantastisch om dieren een tweede leven te gunnen maar ik zie het steeds vaker gebeuren dat men niet goed voorbereid is op wat het inhoud om dit soort honden te adopteren. Waarmee ik niet zeg dat men daarmee moet stoppen maar alleen dat dingen als karakter duidelijk zouden moeten zijn voor dat er tot adoptie over gegaan word. Huisbezoeken zouden ook standaard moeten zijn. Er zijn heel veel stichtingen die dat inderdaad als norm hebben, en helaas ook even veel stichtingen die dat niet hebben. Honden die recht uit een asiel op het vliegtuig gezet worden en op Schiphol overgedragen worden aan de adoptie-baasjes. Gelukkig ken ik ook gevallen waarin het goed of zelfs fantastisch gaat. Maar voor de gevallen waarin dat niet zo is is het dubbel triest, een ongelukkige hond en een teleurgestelde baas.

Voor je adoptie uit het buitenland overweegt zorg dan dat je voor jezelf duidelijk hebt wat je zoekt in een hond en wees daar eerlijk over. Zoek een stichting waar je je goed bij voelt en die eerlijk en transparant is over de door hun aangeboden honden. Persoonlijk zou ik de voorkeur geven aan een hond die in Nederland in een pleeggezin zit zodat je kennis kan maken voor je je nieuwe vriend in huis haalt. Op die manier kan de hond ook wat tot rust komen en wennen aan een huiselijke omgeving en is het beeld van zijn karakter waarschijnlijk ook wat duidelijker.

Een hond is namelijk erg leuk en zoveel als ik van mijn mormel geniet dat gun ik iedereen. Situaties als hierboven geschetst raken me enorm. En ik denk dat er best dingen te verzinnen zijn om dat in de toekomst meer en meer te voorkomen.